Monitoring Rybitw Bagiennych (MCH) | rok 2024
Monitoring Rybitw Bagiennych (MCH) to program, który rozpoczął się w roku 2021. Podstawowym celem monitoringu jest coroczne śledzenie zmian liczebności i areału populacji lęgowych trzech gatunków rybitw bagiennych – rybitwy białowąsej, rybitwy białoskrzydłej i rybitwy czarnej. Wyniki są prezentowane jako wskaźniki: liczebności i rozpowszechnienia populacji na badanych powierzchniach. Powierzchnie te zostały wskazane w najważniejszych obszarach występowania rybitw bagiennych w kraju. Dodatkowo, w koloniach lęgowych rybitw bagiennych liczone są współwystępujące z nimi gatunki perkozów – dwuczuby, rdzawoszyi, zausznik i perkozek.
W 2024 roku skontrolowano 256 stanowisk położonych na 217 powierzchniach (10x10 km).
Rybitwa białowąsa
W trzecim roku realizacji MCH wykazano gniazdowanie 3346 par rybitwy białowąsej rozmieszczonych na 42 powierzchniach. Najważniejszym obszarem występowania pozostała dolina górnej Wisły (DGW) skupiająca w tym roku 61% populacji. Stanowiskiem z najwyższą liczebnością były stawy Adolfin gdzie gnieździło się łącznie 381 par. Poza DGW licznie zasiedlone było także jez. Łukie w Poleskim Parku Narodowym oraz jez. Dąbie pod Szczecinem – 126 par. Licznie zasiedlane w poprzednich latach zb. Nielisz i zb. Siemianówka skupiały w tym roku niewielkie populacje rybitwy białowąsej; odpowiednio 15 par i 10 par.
Rybitwa białoskrzydła
Populacja rybitwy białoskrzydłej, gatunku silnie związanego z łąkami zalewowymi, była (podobnie jak w poprzednim sezonie) bardzo nieliczna. Stwierdzono 143 pary na 7 stanowiskach. Najliczniej zasiedlone w roku 2024 stanowiska to rozlewiska w dolinie Biebrzy na odcinku Sośnia-Ruś, gdzie stwierdzono łącznie 137 par. Poza tym obszarem stwierdzono także pojedyncze stanowiska w dolinie Narwi, a także nad Zalewem Wiślanym i nad dolnym Sanem. Liczebność gatunku w latach 2021–2024 wykazywała silny spadek.
Rybitwa czarna
Rybitwa czarna jest jedynym gatunkiem rybitwy bagiennej, która czwarty rok z rzędu utrzymuje stabilny areał – 115 zajętych powierzchni. Jej łączna liczebność wynosząca 3112 par jest zbliżona do wyników z lat 2021 i 2022. Najważniejszymi obszarami jej występowania były: dolina Narwi (z Bagnem Wizna i Zajkami) – 339 par, zb. Siemianówka – 287 par, Dolina Dolnego Bugu – 278 par, Zb. Turawski – 271 par, Dolina Warty – 249 par i Dolina Dolnej Odry – 138 par, a najdalej na południe stwierdzono ją na zb. Łąka w Dolinie Górnej Wisły.
Gatunki dodatkowe
Perkozy, liczone wyłącznie w obrębie czynnych kolonii lęgowych rybitw, występowały w następujących liczebnościach: perkoz dwuczuby – 672 os., zausznik – 197 os., perkozek – 76 os., perkoz rdzawoszyi – 23 os. Trendy zmian populacji perkozów na powierzchniach MCH pozostają nieokreślone.
