Monitoring Rybitw Bagiennych (MCH) | rok 2022
Monitoring Rybitw Bagiennych (MCH) to nowy program, który rozpoczął się w 2021 r. Główne gatunki objęte monitoringiem to rybitwa białowąsa, rybitwa białoskrzydła i rybitwa czarna. W ramach MCH kontrolowane są wszystkie najważniejsze krajowe stanowiska lęgowe tych rybitw skupiające około 70% ich krajowych populacji. Dodatkowo liczone są również cztery współwystępujące z rybitwami gatunki perkozów – perkoz dwuczuby, perkoz rdzawoszyi, zausznik i perkozek.
Rok 2022 był rokiem szczególnie suchym. Na rzekach w północnej i środkowej Polsce niemal w ogóle nie pojawiły się wiosenne zalewiska, co przełożyło się na wyraźnie niższe niż w mokrym sezonie 2021 liczebności rybitwy czarnej i białoskrzydłej. Obydwa gatunki preferują siedliska nadrzeczne – starorzecza i łąki zalewowe. Utrzymująca się stabilna sytuacja hydrologiczna na stawach i niektórych zbiornikach zaporowych sprzyjała z kolei rybitwie białowąsej, która jako jedyny gatunek rybitwy bagiennej odnotowała niewielki wzrost w porównaniu z poprzednim sezonem.
W drugim roku realizacji MCH wykazano gniazdowanie 4490 par rybitwy białowąsej rozmieszczonych na 46 powierzchniach. Było to o ok. 4% więcej par lęgowych niż w roku poprzednim. Najważniejszym obszarem jej występowania była Dolina Górnej Wisły skupiająca ponownie 46% populacji. Stanowiskiem z najwyższą liczebnością były stawy Spytkowice i Laskowa, gdzie gnieździło się łącznie 366 par.
Silnie związana z łąkami zalewowymi rybitwa białoskrzydła, wykazała aż o 89% niższą liczebność niż w poprzednim sezonie. Jej populacja liczyła 462 pary rozmieszczone na zaledwie 7 powierzchniach. Gatunek gniazdował wyłącznie w Polsce północno-wschodniej. Pojedyncze stanowiska wykazano nad dolną Narwią, dolną Biebrzą, dolnym Bugiem, na Bagnie Wizna, na rozlewisku w Zajkach, nad zb. Siemianówka i na Stawach Siedleckich.
Rybitwa czarna zachowała podobny do ubiegłorocznego areał – 109 zajętych powierzchni, jednak wykazała aż o 18% niższą niż w roku ubiegłym liczebność – 2984 par. Znacznie mniejsze liczebności wykazano na kluczowych dla gatunku ostojach – w dolinie Warty liczba par zmniejszyła się aż o 76%, nad Bugiem o 37%, a nad dolną Odrą o 33%.
Perkozy, liczone wyłącznie w obrębie czynnych kolonii lęgowych rybitw, wykazały zbliżone do ubiegłorocznych areały i liczebności: perkoz dwuczuby – 558 os., zausznik – 274 os., perkozek – 96 os., perkoz rdzawoszyi – 17 os.
